Wynalazek Daedalusa: Podziemne magazynowanie energii elektrycznej

Daedalus to pseudonim angielskiego naukowca David Jones. Prowadził przez wiele lat Kolumna Daedalus w czasopiśmie New Scientist, gdzie podzielił się z czytelnikami magazynu swoimi pomysłami i wynalazkami.

Pomysłowa fantazja Daedalusa zawsze opiera się na rzeczywistości naukowej. O dziwo, około 17% wynalazków w takiej czy innej formie zostało następnie potraktowanych poważnie, opatentowanych, wdrożonych, a niektóre, jak się okazało, były już wcześniej wdrożone! Niektóre pomysły Daedalusa opublikowane w czasopiśmie zostały przedstawione „w praktyce” w telewizyjnych programach popularno-naukowych.

Podziemne magazyny energii elektrycznej

Homopolarna teoria ziemskiego magnetyzmu twierdzi, że w konwekcyjnych przepływach stopionego żelaza poruszającego się w jądrze Ziemi pod wpływem pola magnetycznego planety powstaje prąd elektryczny, który z kolei wspiera to pole.

Dedal widzi w istnieniu tych prądów klucz do rozwiązania problemu energetycznego - wystarczy opuścić elektrody tak głęboko, aby połączyć się z głębokimi prądami. Głębokość konwencjonalnego wiercenia jest ograniczona do kilku kilometrów.

Dedal przypomina jednak, że skały są w rzeczywistości plastyczne, a kula ziemska jest w równowadze hydrostatycznej. Dlatego podziemne złoża ropy naftowej znajdują się pod presją, a aby to zrekompensować, producenci ropy muszą pompować ciężkie gliniaste błoto do studni.

Powiedzmy, że Dedal, my dziesięciokilometrową studnię napełniamy nie roztworem gliny, ale znacznie gęstszą cieczą, powiedzmy rtęcią. Ciśnienie hydrostatyczne na dnie studni wyniesie około 13 000 atm, tj. znacznie przekraczają ciśnienie w otaczającej skale. Skała zacznie trochę ustępować - i być może dość szybko - ponieważ temperatura na tej głębokości może przekroczyć 400 ° C. Rtęć zacznie się rozpadać, a jeśli będzie stale wylewana z góry, proces będzie postępował w coraz szybszym tempie.

Wszelkie ciała stałe w wystarczająco wysokiej temperaturze stają się przewodnikiem elektryczności (z powodu wzbudzenia cieplnego elektronów). Daje to Daedalusowi powód do nadziei, że „elektroda bur” rtęci dotrze do „dynamotoksów” w ciągu kilkudziesięciu kilometrów i że nie będzie konieczne wiercenie 1000 kilometrów w głąb Ziemi, aby dotrzeć do rzeczywistego płynnego jądra. Ponadto, gdy wchodzisz głębiej w cieplejsze warstwy, rtęć można zastąpić tańszymi i bardziej ogniotrwałymi stopami - od stopu drewna po stopione żelazo.

Aby stworzyć największą możliwą różnicę potencjałów, Daedalus zamierza połączyć się z prądami podziemnymi w kilku punktach o różnej biegunowości. Prawdopodobnie różnica potencjałów nie przekroczy 100 V, ale wewnętrzny opór Ziemi jest najwyraźniej tak mały, że możliwe będzie wybranie prądów miliardowych amperów bez obawy zwarcia Ziemi. Nowe źródło energii rozwiąże wszystkie problemy energetyczne, przed którymi stoi ludzkość, bez stwarzania zagrożenia dla środowiska. Ale czy członkowie Towarzystwa Przyjaciół Natury zaakceptują ten projekt?

New Scientist, 14 lipca 1977 r

1. Aby wydobyć metale ciężkie z lawy, stopiony metal (na przykład żelazo) jest rozpylany na ściekach z jelit.

2. Elektroda wykonana ze stopionego żelaza służy jako kolektor prądu i służy również do wydobywania jonów metali z lawy.

3. Śmieci są zrzucane do spływającej lawy.

4. Wylot gazu. Lawa może zawierać przydatne gazy (takie jak metan).

W zeszłym tygodniu Daedalus odsłonił swój projekt wiercenia na głębokości, na której płyną prądy elektryczne, które wspierają ziemskie pole magnetyczne. Pozwoli to, według Daedalusa, na otrzymywanie taniej energii elektrycznej przez kolektory prądu wykonane ze stopionego metalu. Teraz Daedalus zauważa, że ​​prąd kierowany z podziemnego „dynamo” może ogrzewać kolumny metalowych elektrod do bardzo wysokich temperatur. Gdy zostaną one tak ogrzane, że otaczająca je stopiona skała stanie się dobrym przewodnikiem elektryczności, zapotrzebowanie na elektrody zniknie.

Samonagrzewająca się kolumna przewodząca prądrozpalony do białości, jak świeca Nernsta, połączy wnętrzności ziemi z powierzchnią - dostaniesz coś w rodzaju oswojony wulkan elektrycznylub, jak to nazywa Daedalus, „Elektran”. Przez nią na powierzchnię wydostanie się ogromna ilość ciepła - zarówno z powodu elektrycznego nagrzewania kolumny przewodzącej, jak i konwekcji gorącej magmy na powierzchnię Ziemi.

Głębokie skały, które wynurzą się na powierzchnię, okażą się niezwykle interesujące dla geologów, a także będą miały ogromne znaczenie dla gospodarki (ponieważ Daedalus sugeruje, że w przeszłości ery geologiczne cięższe pierwiastki - takie jak złoto, platyna, pallad itp. - zapadły się głęboko w trzewia ziemi). Strumienie konwekcyjne w dół stopionej skały można wykorzystać do usuwania wszelkiego rodzaju odpadów, w tym substancji radioaktywnych i rakotwórczych.

Dzięki akcji efekty piezoelektryczne w prześwietlonych żarzących się skałach sejsmiczne „skrzypienia” i „jęki” planety powinny być przekazywane do warstw przewodzących. Powstały prąd elektryczny zostanie wzmocniony - pod wpływem tego samego mechanizmu homopolarnego, który obsługuje globalne prądy elektryczne i pole geomagnetyczne.

Analiza szumu elektrycznego przesłuchanego przez elektrana dostarczy ważnych informacji geofizycznych. Będzie możliwe, na przykład, przewidywanie lub nawet zapobieganie trzęsieniom ziemi poprzez przykładanie napięcia do częstotliwości rezonansowej do elektranu, który, gdy zostanie wzmocniony działaniem mechanizmu homopolarnego, spowoduje rezonansowe niszczenie elektrostatyczne skażonych skał.

Podobnie sygnały telegraficzne przyłożone do jednego elektronu będą odbierane przez inne na całym świecie. Co więcej, być może spowodują one modulację pola magnetycznego Ziemi, więc aby je otrzymać, potrzebujesz zwykłego kompasu! W co te fantazje Daedalusa zamieniają naszą nędzną planetę?

New Scientist, 21 lipca 1977 r

Czytaj także:Alternatywne źródła energii