Co to jest brzęczyk i jak działa

Słowo „brzęczyk” pochodzi od niemieckiego słowa „lato” - brzęczenie. Zasadniczo jest to urządzenie emitujące dźwięk, tradycyjnie stosowane jako urządzenie sygnalizacyjne. Do tej pory brzęczyk jest elektromechaniczny i piezoelektryczny. Zarówno to, jak i inne znajdują zastosowanie w różnych urządzeniach.

Historycznie pierwszy pojawił się brzęczyk elektromechaniczny, który jest przekaźnikiem elektromechanicznym ze stykami normalnie zamkniętymi, przez który cewka tego przekaźnika jest podłączona do źródła prądu.

Zasada działania brzęczyka jest po prostu niemożliwa. Gdy prąd płynie w obwodzie roboczym brzęczyka, cewka przekaźnika jest wzbudzona, co oznacza, że ​​strumień magnetyczny w jego rdzeniu rośnie, pod wpływem którego natychmiast stykają się styki, przez które sama cewka została właśnie otwarta.

Gdy styki są otwarte, uzwojenie przekaźnika przestaje otrzymywać energię, strumień magnetyczny w rdzeniu znika, co oznacza, że ​​ruchomy kontakt, który właśnie zamknął obwód mocy przekaźnika, zostaje zwolniony, a sprężyna ustawia obwód w początkowo zamkniętym stanie.

I tak, styki są ponownie zamknięte, cewka ponownie otrzymuje energię, a rdzeń ponownie przyciąga ruchomy styk przekaźnika, ponownie przerywając własny obwód zasilający. Proces ten powtarza się w kółko. Wibracje ramienia przekaźnika wydają buczący dźwięk. Cewka Rumkorff działa w ten sam sposób.

Oczywiście podczas pracy brzęczyk przekaźnikowy nie tylko generuje silny impuls impulsowy w obwodzie mocy, ale także emituje silne zakłócenia w powietrzu radiowym, dlatego brzęczyk służy między innymi do testowania różnych urządzeń pod kątem odporności na hałas.

Główna wada elektromechanicznego brzęczyka jest oczywista: obecność elementu ruchomego zużywa mechanizm, a sprężyna z czasem słabnie, a zatem czas awarii brzęczyka nie przekracza 5000 godzin.

Jednak pierwsze użycie brzęczyka, wynalezionego przez Johanna Wagnera w 1839 r., A później opracowanego przez Johna Miranda, który dodał dzwon do wibrującego młota, zasługuje na uwagę. Okazało się, że dzwonek elektryczny wydaje dźwięk uderzając młotkiem w dzwon. Młot dzwonowy został podłączony do zwory przekaźnika, która działała bezpośrednio w trybie brzęczyka.

Pierwsze elektryczne dzwonki do drzwi zainstalowane we wszystkich mieszkaniach zostały ustawione mniej więcej tak samo (patrz - Dzwonek elektryczny) Dzwonki przeciwpożarowe mają to samo urządzenie, co pierwsze dzwonki wiszące na dworcach kolejowych.

Nowocześniejszą wersją brzęczyka jest piezoelektryczny emiter dźwięku, związany z urządzeniami elektroakustycznymi i wytwarzający słyszalny dźwięk lub ultradźwięki z wykorzystaniem odwrotnego efektu piezoelektrycznego.

Piezoelektryczny osadza się tutaj na cienkiej metalowej płycie. Na odwrotnej stronie warstwy piezoelektrycznej znajduje się natrysk przewodzący. Natryskiwanie i sama płyta to styki, do których doprowadzane jest zasilanie. Aby zwiększyć amplitudę rozchodzących się wibracji dźwiękowych, do płytki można przymocować mały ustnik z otworem.

Brzęczyk piezoelektryczny jest zasilany prądem przemiennym o napięciu od 3 do 10 woltów, a częstotliwość prądu określa częstotliwość dźwięku. Charakterystyczna częstotliwość rezonansowa piezoelektrycznych emiterów dźwięku mieści się w zakresie od 1 do 4 kHz, co prowadzi do łatwo rozpoznawalnego buczenia przy ciśnieniu akustycznym sięgającym 75 dB w odległości 1 metra od emitera. Takie brzęczyki mogą działać jak mikrofony lub czujniki.

Brzęczyki piezoelektryczne są używane w budzikach, zabawkach, sprzęcie gospodarstwa domowego i zestawach telefonicznych.Ultradźwięki uzyskane za ich pomocą są często stosowane w repelentach przeciwko gryzoniom, w nawilżaczach, w czyszczeniu ultradźwiękowym itp.