categorieën: Beginnende elektriciens, Veiligheidsmaatregelen
Aantal keer bekeken: 65236
Reacties op het artikel: 18
Stapspanning en potentiaalvereffening
Velen van ons herinneren zich dat een kale draad die op de grond viel erg gevaarlijk is. Ik herinner me verschillende passies-muilkorven over nat weer en over ongelukkige slachtoffers die niet eens "geluk" hadden om het metaal aan te raken, dat energiek was en hun letsel veroorzaakte. Al met al slaagden ze erin gevaarlijk dicht bij de beschadigde lijn te passeren - en dit was meer dan genoeg.
Maar wat voor soort fenomeen is het, waardoor een draad die "onschuldig" opzij ligt een dodelijke bedreiging wordt? Iedereen weet dat een elektrische schok voor een persoon alleen kan worden veroorzaakt door een elektrische stroom die door zijn lichaam gaat. En elektrische stroom heeft een duidelijk pad nodig. Ten minste twee toepassingspunten op het lichaam van de ongelukkige zijn nodig: een daarvan is de fase van waaruit de stroom kan komen, en de tweede is nul, waar deze vrij kan komen.
Maar pardon, wat is de "fase"? Nou, "nul" is nog steeds begrijpelijk, maar waar komt de "fase" vandaan, als een persoon rustig op de grond loopt en zelfs geen draden aanraakt? Het lijkt erop dat er zoiets niet is - het is gewoon natte grond. Een pad bijvoorbeeld. Nou ja, de fase haveloze draad ligt dichtbij in de struiken. Maar hij sloot zichzelf rechtstreeks voor de grond - het circuit omvat geen voetgangers en de stroom zou er niet doorheen moeten gaan. Maar het lijkt alleen zo.
Er zou niets te vrezen zijn als de aarde een uitstekende geleider zou zijn met een weerstand die dicht bij die van een metaal ligt. Dan zou een draadbreuk en de val op de grond eindigen met een banale kortsluiting.
De overstroombeveiliging zou werken of de gescheurde draad zou branden, maar in elk geval zou dit niet lang duren. Maar in werkelijkheid is de elektrische weerstand van de bodem ten minste 60 Ohm * m, en meestal meer, zelfs als het weer nat is en het regent. Daarom ontstaat er, wanneer de oorzaak breekt en wordt kortgesloten naar aarde voor elektrische stroom, eenvoudig een nieuw circuit: een fasedraad - aarde - een geaarde nulleider van de transformator.
Vanwege de niet erg hoge geleidbaarheid van de aarde, moet de stroom hard werken om door dit circuit te komen, maar het heeft geen opties. De huidige "zou graag profiteren" van een andere, "parallelle weg", waardoor hij het pad zou kunnen verkorten. En het lichaam van de voetganger kan zo duur worden.
Wetenschappelijk gesproken, op de enige significante weerstand van het draad-aarde-neutrale circuit - natte grond - is er een spanningsval (verandering in elektrisch potentiaal) van 220 volt nabij de gevallen draad naar nul bij de transformator neutraal.
Deze val vindt niet-lineair plaats, maar het punt is dat hoe dichter bij de draad, hoe sneller het potentieel van de aarde toeneemt. Dit betekent dat hoe dichter bij het klifpunt, hoe groter het potentiaalverschil tussen twee oppervlaktepunten die zich op een bepaalde afstand bevinden. En een ongelukkige voorbijganger kan met één voet op de eerste van deze punten en met de andere voet op de tweede staan. In dit geval neemt hij natuurlijk het potentiaalverschil op dat is ontstaan, en dit kan bijna alle fasespanning blijken te zijn als de draad dichtbij is.
Natuurlijk, waar de spanning verscheen, daar zal de stroom zichzelf niet laten wachten. Dat is alles. Omdat hij geen tijd heeft om de ernst van zijn situatie te beseffen, krijgt een voorbijganger een elektrische schok, mogelijk dodelijk.
De spanning die in dergelijke gevallen tussen de voeten van een persoon optreedt, wordt genoemd "Step voltage" of 'stapspanning', en er zijn enkele maatregelen om hiermee om te gaan.
De meest betrouwbare van deze maatregelen is potentiële egalisatie. Tegelijkertijd is het oppervlak van de grond, waar een ongeval met een fasefout naar de grond mogelijk is, uitgerust met een raster van geaarde geleiders die direct onder het oppervlak zijn gelegd.
Het werkt heel eenvoudig: het potentiaal van de geleider op alle punten is altijd hetzelfde, dus op zo'n net zijn is gewoon onmogelijk om onder spanning te komen. Egalisatie van potentiëlen wordt uitgevoerd op het grondgebied van open schakelinstallaties (buiten schakelinstallaties) en op andere potentieel gevaarlijke plaatsen.
Maar helaas is het onmogelijk om elke transmissielijnondersteuning uit te rusten met een potentieel egalisatienetwerk. Daarom moet elke persoon die niet eens een elektricien is waakzaam zijn: let op de staat van hoogspanningskabels om u heen, vooral bij regenachtig weer. Besteed aandacht aan je gevoelens: als je tijdens het lopen 'geknepen' of zelfs 'geschud' wordt, is dit een vrij zeker teken van het effect van stapspanning.
Nadat u hebt begrepen dat u zich in de zone bevindt met een mogelijke impact van stapspanning, moet u proberen eruit te komen. Maar dit moet worden gedaan met een gansstap - de hiel van de voet waarop u loopt, plaatsen op de teen van de voet waarop u staat. Dus tijdens het lopen zullen beide benen praktisch op hetzelfde punt zijn met één elektrisch potentiaal - er zal geen spanning tussen hen zijn.
Je kunt ook op één been "springen", als je zeker weet dat je zult slagen. Je moet niet haasten - je kunt struikelen, op je handen vallen en vallen onder de grootst mogelijke spanning die ontstaat tussen twee afgelegen punten.
Zie ook op bgv.electricianexp.com
: